Η Ελλάδα περνά τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση, με δραματικές επιπτώσεις για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Η οξύτητα των προβλημάτων είναι πρωτόγνωρη. Η αποσύνθεση του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος παραλυτική. Ο ρόλος της πολιτικής αυτουπονομευμένος επικίνδυνα. Η σκέψη και η κρίση χιλιάδων πολιτών καθοδηγούνται από τυφλό μίσος και οργή. Ο φασισμός θεριεύει. Η ισοπέδωτική αντίληψη ότι "όλοι ίδιοι είναι" είναι κυρίαρχη.

Η  μέχρι σήμερα διαχείριση  της κρίσης  από τις πολιτικές δυνάμεις  κυβερνητικές αλλά και αντιπολιτευόμενες υπήρξε όπως η πραγματικότητα μαρτυρά ανεπιτυχής. Κακοί κυβερνητικοί χειρισμοί αλλά και  ένας δημαγωγικός αντιπολιτευτικός λόγος επέτρεψαν στην κρίση χρέους  να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και οδήγησαν τη χώρα στην ψήφιση ενός τρίτου μνημονίου.

Πιστεύω βαθειά στο δόγμα ότι ΔΕΝ είμαστε όλοι ίδιοι. Τιμήθηκα με την ψήφο των πολιτών σε τεσσερις διαδοχικές αναμετρήσεις. Διαφώνησα  ηχηρά με την ακολουθούμενη πολιτική  και μετά τις εκλογές του Ιουνίου  του 2012  διαχώρισα τη θέση μου επιστρέφοντας στη δικηγορία, χωρίς να εγκαταλείψω την πολιτική αφού για μένα ο δρόμος της συμμετοχής, είναι μια απόφαση που έχει σφραγίσει την ζωή μου και την πορεία μου.

Σήμερα  το τέλος ενός ιστορικού κύκλου που αποτελεί πολιτική και κοινωνική αναγκαιότητα  συντελείται αργά και βασανιστικά θα έλεγα  ,καθώς η χώρα εξακολουθεί να σχοινοβατεί . Η  οριστική  αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη θα  σημάνει την έναρξη της   επόμενης  ιστορικής  περιόδου   για την πατρίδα μας ,σφραγίζοντας οριστικά  το τέλος της μεταπολίτευσης.

Σε αυτήν την δύσκολη αλλά και γόνιμη συγκυρία ,όσοι  περισσότεροι αναζητήσουμε  με τα μέσα που ο καθένας διαθέτει τον κοινό παρανομαστή που μπορεί να κινητοποιήσει  και να συνενώσιει δημιουργικές δυνάμεις ,τόσο γρηγορότερα θα προκύψουν εκείνες οι αναγκαίες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που θα εγγυηθούν την οικοδόμηση της κυρίαρχης δημοκρατικής  προοδευτικής Ευρωπαικής Ελλάδας.