Η Υποκρισία ως Όχημα στο Δρόμο για την Εξουσία
Huffington Post 15/11/2016
Ήταν Νοέμβριος του 1999. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλιντον, επισκεπτόταν τη χώρα μας σε μια επίσκεψη ιστορικής σημασίας, όπως είναι κάθε επίσκεψη ηγέτη μεγάλης χώρας και συμμάχου. Η τότε ελληνική κυβέρνηση είχε «ρίξει» στους δρόμους χιλιάδες αστυνομικούς και είχε απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις στην Αμερικάνικη πρεσβεία. Τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια και η Αθήνα είχε μετατραπεί σε πόλη φρούριο, όπως γίνεται σε όλες τις πρωτεύουσές του κόσμου σε ανάλογες περιπτώσεις. Παρά τα μέτρα ασφαλείας, διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν και ακολούθησαν συμπλοκές των διαδηλωτών με την αστυνομία και χρήση χημικών.
iEfimerida 11/11/2016
Μετά την επικράτηση του «Οχι» στο ελληνικό δημοψήφισμα, την επικράτηση του Βrexit στο βρετανικό δημοψήφισμα και την εκλογή Τραμπ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, είναι προφανές ότι η απόπειρα δημοσκοπικής πρόβλεψης των εκλογικών αναμετρήσεων είναι μάλλον περιορισμένης αξιοπιστίας.
Ο κόσμος είναι αντιμέτωπος με μια ζοφερή νέα πραγματικότητα, που πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες του, τον γεμίζει φόβους και καθιστά απρόβλεπτη την ψήφο του. Οσοι σπεύδουν να υιοθετήσουν σενάρια συνωμοσίας γύρω από «παιχνίδια εξουσίας» που στήνονται με μοχλό τις εταιρείες δημοσκοπήσεων αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις. Η βουβή και κρυφή εκλογική πρόθεση των πολιτών δεν μπορεί να «διαβαστεί», όχι γιατί οι δημοσκόποι είναι στο σύνολό τους ανίκανοι ή αφερέγγυοι, αλλά γιατί οι υπόγειες κοινωνικές διεργασίες είναι σε εξέλιξη και δεν μπορούν να ιχνηλατηθούν.
Τα ανεύθυνα τύμπανα του πολέμου
AthensVoice 03/11/2016
Όσο κι αν ουρλιάζουν τα σκυλιά, το καραβάνι μόνο ενωμένο μπορεί να προχωρήσει
Η θεσμική κατρακύλα της κυβέρνησης δεν έχει, δυστυχώς, ούτε φραγμούς ούτε τελειωμό. Η επίθεση στη Δικαιοσύνη που εξαπέλυσε ο πρωθυπουργός διά της εκπροσώπου του μετά τη μη αρεστή στον ΣΥΡΙΖΑ απόφαση του ΣτΕ συνιστά εξαιρετικά επικίνδυνη αντίδραση ενός καθεστώτος με προφανή αυταρχική και αντιδημοκρατική λειτουργία. Οι κυβερνώντες σταχυολόγησαν τις μη αρεστές αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου και αποπειράθηκαν να το απαξιώσουν και να το παρουσιάσουν ως υπηρέτη αντιλαϊκών συμφερόντων! Ο πανικός τους όμως χρειαζόταν αίμα στην αρένα προκειμένου να αγανακτήσει ο φτωχοποιημένος ελληνικός λαός.
Όταν το «καινούργιο» είναι πολύ χειρότερο από το παλιό
iefimerida 26/10/2016
Η μεταπολίτευση σφραγίστηκε από μεγάλες κατακτήσεις και εξίσου μεγάλες παθογένειες.
Η αποκατάσταση του κράτους δικαίου και της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών μετά την εφτάχρονη δικτατορία, η απρόσκοπτη λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, η εθνική συμφιλίωση και η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας αποτελούν τις μεγάλες κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, οι οποίες είναι τόσο ριζωμένες ώστε θεωρούνται απόλυτα αυτονόητες.
Από την άλλη πλευρά, στα σαράντα και πλέον χρόνια αδιάλειπτου κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας, το κληροδοτούμενο από τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους πελατειακό σύστημα συντηρήθηκε αδιάκοπα, χωρίς ποτέ να υποκατασταθεί από ένα εκσυγχρονισμένο σύστημα διακυβέρνησης και λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Ομοίως, δεν οριοθετήθηκε η σχέση του συνδικαλισμού με τη λειτουργία και στελέχωση του κράτους, με τα γνωστά αποτελέσματα τόσο στη λειτουργία της διοίκησης, όσο και στην αξιοπιστία της.
Πώς θέλουμε τα σχολεία και τα πανεπιστήμια;
Athensvoice 06/10/2016
Ξεκαθαρίζοντας τι είναι προοδευτικό και τι συντηρητικό στο χώρο της παιδείας
Η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την παιδεία στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα κατέρριψε το ευχολόγιο σύμφωνα με το οποίο η παιδεία αποτελεί κατεξοχήν πεδίο για συναίνεση και συμφωνίες. Η αντίληψη αυτή εκκινεί προφανώς από τις απλουστευτικές παραδοχές ότι όλοι έχουμε παιδιά και θέλουμε το καλύτερο για τη μόρφωσή τους, καθώς και όλοι συνομολογούμε ότι η μόρφωση για κάθε κοινωνία αποτελεί παράγοντα προόδου και προκοπής. Συνεπώς, με αυτές τις κοινές παραδοχές θα ήταν εύκολο και αυτονόητο να συμφωνήσουμε στις πολιτικές εκπαίδευσης, στους εκπαιδευτικούς στόχους και στα εργαλεία για την υλοποίησή τους
ΤΟ ΒΗΜΑ 25/09/2016
Ο εχθρός του λαού αποτελεί μια έκφραση που χρησιμοποιείται διαχρονικά από ολοκληρωτικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα. Υπηρετεί την αντίληψη που θέλει τους κυβερνώντες να ταυτίζονται με τον λαό, συνεπώς οποιαδήποτε κριτική απέναντι στις αποφάσεις τους είναι ύποπτης προέλευσης, υπηρετεί δόλια συμφέροντα και εν τέλει στρέφεται κατά του λαού. Ο αντίπαλος της εξουσίας στιγματίζεται ως αντίπαλος και εχθρός της κοινωνίας. Το πεδίο της αντιπαράθεσης επιδιώκεται παρελκυστικά να μετατεθεί από την ουσία και το περιεχόμενο της πολιτικής στον διχαστικό και αδελφοκτόνο αφορισμό: από τη μια εμείς (ο λαός) και από την άλλη οι πολιτικοί μας αντίπαλοι (ο εχθρός του λαού).